Polipropylen(PP), wysokiej gęstości polietylen(HDPE), odmiany polichlorku winylu(PCV), żywica poliestrowa z włóknem szklanym(GRE) – to coraz częściej stosowane tworzywa sztuczne, które zastępują dawniej stosowane konstrukcje betonowe, żeliwne, czy kamionkowe. Tworzywa sztuczne są lekkie, proste do cięcia i stosunkowo niedrogie. Nietrudny jest również ich montaż – łączenia odbywają się metodą na wcisk, przy użyciu gumowych elementów jako uszczelek.
Z Polipropylenu oprócz rur wykonuje się także kształtki i syfony. Materiał ten jest odporny na ścieranie, szkodliwe działanie substancji chemicznych oraz wysoką temperaturę. Poszczególne rury łączone są w procesie zgrzewania kielichowego albo przy użyciu kielichów z uszczelkami.
Wysokiej jakości polietylenowe rury HDPE są bardzo wytrzymałe i nie ulegają zniszczeniu pod wpływem czynników chemicznych ani biologicznych. Dlatego nadają się zarówno do stosowania w budynkach, jak i do zewnętrznych systemów kanalizacji. W przeciwieństwie do rur polipropylenowych łączenia wykonuje się zwykle czołowo, chociaż istnieje możliwość zespolenia kielichowego z użyciem odpowiednich uszczelek. Nie można ich kleić. HDPE wykazują sporą odporność zarówno na niską, jak i wyższą temperaturę, przy czym zbyt wysoka negatywnie wpływa na ich wytrzymałość.
Rury PCV charakteryzują się dużą lekkością, łatwy jest proces montażu. łączy się je kielichowo wykorzystując gumowe uszczelki albo klei. Wykazują dużą odporność na zniszczenia spowodowane przepływem licznych chemikaliów. Mniejsza jest natomiast ich tolerancja na temperaturę poniżej zera. Gdy znacznie się obniża, rury stają się kruche i podatne na uszkodzenia.
Rury z żywicy GRE są znacznie cięższe niż PCV, ale przy tym odporne na ścieranie, działanie szkodliwych związków zawartych w płynących ściekach oraz chemikaliów. Dodatkowo wykazują znaczną wytrzymałość na wysoką temperaturę.
Rury do kanalizacji z tworzyw sztucznych czasami wymagają dodatkowej zabudowy pionów w budynkach i wygłuszenia za pomocą wełny mineralnej. Dzieje się tak ze względu na ich nikłą zdolność tłumienia hałasu, którego natężenie jest dość wyraźne podczas spływania ścieków.